Satynowy

Historia królików satynowych sięga roku 1932, kiedy to w Stanach Zjednoczonych u hodowcy Waltera Hueya z Pendelton w stanie Kentucky pojawiły się w skutek pewnej mutacji w miocie hawan, króliki o niespotykanej dotąd okrywie włosowej. Zwierzęta z hodowli Hueya wyróżniały się niezwykle głębokim nie występującym u innych ras połyskiem oraz bardzo gęstą i delikatną okrywą. Po raz pierwszy wspomniany hodowca swoje króliki zaprezentował w roku 1934 na stanowej wystawie w Louisville, gdzie wzbudziły wielką sensację. Ze względu na wyjątkowość ich okrywy włosowej króliki satynowe początkowo próbowano wykorzystać do chowu masowego dla przemysłu futrzarskiego. Jednak malejące zainteresowanie tej branży skórkami króliczymi spowodowało, że rasa pozostała w rękach hodowców amatorów. Kolejny Amerykanin Price z Phoenix w Arizonie w celu zwiększenia użytkowości skrzyżował króliki satynowe z nowozelandzkim białym, który był w tym czasie najpopularniejszym królikiem w Stanach Zjednoczonych, hodowanym dla pozyskiwania mięsa. Efektem tych kojarzeń było uzyskanie w 1938 roku satynowego w barwie kości słoniowej (genetyczny albinos), który dzięki osobliwej strukturze włosów zyskał oryginalny żółty połysk. Jednak i ta wersja królika satynowego nie spotkała się z wielkim zainteresowaniem w chowie na szeroką skalę, tak więc od początku istnienia traktowana była jako rasa czysto amatorska, hodowana w celach sportowych. W roku 1946 założony został ogólnoamerykański klub hodowców królików satynowych o nazwie American Satin Rabbit Association. Pierwszy eksport królików tej rasy odbył się w roku 1947, kiedy to pierwsze sztuki w barwie kości słoniowej dotarły do Anglii, gdzie w krótkim czasie na ich bazie wyhodowano kolejne odmiany barwne. Następnym krajem europejskim, w którym królik satynowy zyskał duże grono miłośników były Niemcy (od 1973r). W hodowli rasa nie wymaga specjalnych warunków utrzymania, odznacza się dobrą plennością i wyjątkowo delikatnym mięsem. Dla utrzymania dobrej jakości okrywy włosowej hodowcy tej rasy zalecają dodawanie do karmy ziaren słonecznika lub siemie lniane. Królik satynowy w ostatnich latach w Europie coraz częściej i liczniej pojawia się na wystawach, dla przykładu na ostatniej europejskiej wystawie w Lipsku w grudniu 2006, prezentowanych było 483 sztuki tej rasy w czternastu odmianach barwnych. Również w rzadko spotykanej wersji miniaturowej – 26 sztuk w sześciu odmianach barwnych. Niemałą sensacją ostatnich lat było wyhodowanie w końcu lat 90 w Kanadzie angolów z okrywą włosową królika satynowego. W Czechach założony został coraz prężniej rozwijający się Klub Hodowców Królików Satynowych. W polskich hodowlach znajdują się tylko pojedyncze egzemplarze tych zwierząt w barwach: kości słoniowej, czerwonej i turyngskiej. W związku z otwarciem granic i częstszymi wyjazdami naszych hodowców na zagraniczne wystawy bardzo prawdopodobny jest i u nas wzrost populacji tej oryginalnej rasy w najbliższym czasie.

WYGLĄD:

Rasa średnia, idealna masa ciała 3-4kg, maks. 4,3kg. Ciało średnio masywne, walcowate. Kończyny silne, średnio długie. Głowa u samców szeroka, szczególnie w partii czołowo-nosowej, u samic nieco mniejsza. Uszy mięsiste, dobrze owłosione, na końcach zaokrąglone. Długość uszu 10-11,5cm. Okrywa włosowa bardzo gęsta o długości 2,5-3cm. Dzięki osobliwej strukturze włosów wszystkie ich rodzaje , a więc podszyciowe, okrywowe i końcówkowe są wyraźnie zmniejszone (delikatniejsze) w odróżnieniu od ras normalnowłosych. Wszystkie rodzaje włosów charakteryzują się bardzo silnym, jedwabistym połyskiem. Królik satynowy może występować we wszystkich uznanych barwach, za wyjątkiem królików z rysunkiem klasycznym oraz japońskim. W każdym przypadku barwa okrywy, pazurków, oczu, podszycia i międzybarwy odpowiada kryteriom rasy normalnowłosej, od której dana odmiana pochodzi. Najczęściej występujące odmiany barwne to: kość słoniowa, czerwonooki, niebieskooki, czerwony, niebieski, hawana, czarny i Turyngski.